هر چـند که؛ ما را نـوشـتند از گـداهـا            اصـلاً نـمـی آیـــد گـدا بـودن به مـاهـا

ما روسـیاهـان ارزش خـاصی نـداریم            مــاهـا کـجــا و نــوکــری دلـربــهـا؟!

ما هر چه قـدر اصرار کـردیم او نیامد            اصـلاً چـه شـد «آقـا بـیـا آقـا بـیـا»هـا

ماها که هیچ این خوب ها در انتظارند             کـی مـی رسـد روز وصــال آشـنــاهـا

از دوریش بدجور حال ماخراب است            رونـق گـرفـتـه بـاز هـم دار الـشـفــاها

من که بدم پس دیدنش روزی من نیست            ای خوش به حال خوب ها حاجت رواها

باشد درست؛ آقای ما خیلی کریم است            امّـا دگـر تا کی گـنه؟ تا کی خـطاهـا؟

طبـق احـادیث رسیده ... ناظـر مـاست            بد نیست پیـشـش ذرّه ای شرم و حیاها

از بس که بر اعمال بد اصرار داریـم            رنگـی نـدارد پـیـش او دیگـر حـنـاها!

یک راه حل باقی است آن هم نام زهراست            نـامـی کـه بـاشـد از تـبـار کـیـــمیـاهـا